perkembangan nasionalisme

Terdapat  dua tahap yang berbeza dari segi bentuk, golongan pemimpin dan isu yang diperjuangkan..

Tahap pertamaà terbuka                                                                                                               

                           àsetempat

                           àtidak berorganisasi

                           àtertumpu isu budaya,agama, hak peribumi

                           àpimpinan pemimpin yg berpendidikan dari timur tengah dan 

                               Barat

                          àmenuntut hak mereka dikembalikan dan menuntut peningkatan

                             Taraf hidup

                        -à tidak menuntut kemerdekaan

Tahap keduaàlebih redikal kerana tahap pertama gagal

                       àdipimpin oleh pemimpin berpendidikan barat

                      àmahukan kemerdekaan

Nasionalisme  di Filipina

Tahap pertama à bermula dengan gerakan dakyah Jose rizal yang mahu Filipina dijadikan sebagai salah satu wilayah sepanyol, memberi hak yg sama kepada bangsa filipina seperti mana hak bangsa sepanyol serta  kebebasan bersuara. Gerakan ini telah gagal dan menyebabkan Jose Rizal menubuhkan Liga Filipina bagi mendesak sepanyol untuk mengadakan pembaharuan politik, ekonomi dan sosial. Tindakan Jose Rizal menyebabkan sepanyol berasa tergugat lalu  menangkap beliau dan beliau dibuang ke dapitan, Mindanao, dan dijatuhkan hukuman bunuh kerana terlibat dalam pemberontakan.

Tahap kedua à kematian Jose Rizal menjadi pencetus gerakan nasionalisme tahap kedua di Filipina. Ia bermula apabila Andresb Bonofacio menubuhkan Katipunan yang bergerak secara redikal di Filipina. Gerakan ini bermatlamat untuk menyatukan bangsa Filipina dan kemerdekaan melalui revolusi. Ideology mereka banyak di sebarkan melalui media cetak iaitu melalui akhbar kalayan. Katipunan telah melancarkan revolusi bersenjata bagi menggulingkan sepanyol namun gagal. Emilio Agulnaldo telah menjatuhkan hukuman bunuh kepada Banifacio pada tahun 1897 telah menyebabkan katipunan menjadi lemah. Emilio telah bekerjasama dengan Amerika Syarikat bagi menggulingkan sepanyol. Agulnaldo telah mengishtiharkan kemerdekaan Filipina pada tahun1899 tetapi tidak disahkan oleh Amerika Syarikat. Aguilnaldo telah meneruskan revolusi dan beliau telah ditangkap. Amerika membenarkan kewujudan parti politik yang sederhana di Filipina. Sergio osmeda melalui partinya parti nasional telah memenangin pilihanraya 1907 dan telah dilantik mengetuai dewan perhimpunan. Beliau meneruskan tuntutan kemerdekaan pada tahun 1930 melalui perlembagaan.

Nasionalisme di Indonisia

Tahap pertamaà hanya tertumpu kepada isu pendidikan kerana  nasionalis berpendapat bahawa hanya melalui pendidikan nasib rakyat dapat di ubah. Raden Adjeng Kartini melalui karyanya seperti “habis gelap terbitlah terang” telah menaikan nasionalisme di indonisia. Beliau juga menekankan pendidikan kepada kaum wanita. Muhammadiyah ialah pertubun terpenting pada tahap ini kerana bermatlamat menyebarkan islam yang sebenar serta menghindari ancaman sekularisme barat dan agama kristian. Pertubuhan ini banyak menbina sekolah, klinik dan masjid untuk kegunaan awam.

Tahap keduaà parti-parti politik yang redikal seperti Serekat Islam, Parti Komunis Indonisia dan Parti Nasional Indonisia dengan lantang menuntut kemerdekaan indonisia. Serekat islam adalah parti yang sederhana pada awalnya telah berjaya mendesak Belanda menubuhkan Volksraad (majlis rakyat) iaitu badan penasih gabenor.

Parti Nasional Indonisia dibawah pimpinan Soekarna telah berjaya mempengaruhi pemikiran rakyat Indonisia. Belanda berasa terancam dan telah menangkap semua pemimpin parti tersebut dan mengharamkan penubuhannya.

Nasionalisme di Burma

Tahap pertamaà diterajui oleh sami budda dan golongan elit berpendidikan barat. Golongan sami budda telah menubuhkan telah menubuhkan persatuan belia budda pada tahun 1906 yang bertujuan mengekalkan budaya budda dan kemajuan pendidikan. Mereka menggunakan isu kasut untuk menaikan nasionalisme rakyat Burma. Menjelang tahun 1916 pertubuhan ini menjadi redikal dibawah pimpinan U Ba Pe. 1920 pemimpin-pemimpin belia budda telah menubuhkan Majlis Persatuan Am Kesatuan2 burma yang lebih redikal.

Tahap keduaà laporan Montagu-Chelsford mengatakan Burma belum bersedia untuk berkerajaan sendiri. Pada tahun 1920 meletus Revolusi Pelajar yang telah mendesak pembinaan sebuah university kepada mereka. Selain itu muncul juga  gerakan Pemberontakan saya san yg telah digerakan oleh  golongan sami melalui Majlis Am Sangha Sametggi yang diketuai oleh saya san. Saya san ialah bekas pemimpi pongyi dan pemimpin di Tharawaddy. Liga antipemisah telah tertubuh kerana menentang pemisahan Burma dan india. Hal ini kerana ia akan melewatkan lagi kemerdekaan Burma. Perlembagaan Burma 1935 telah diperkenalkan. Ini member peluang kepada Burma untuk berkerajaan sendiri. Golongan Thakin (siswazah) di bawah pimpinan Aung San, Kyaw Nein dan U Nu telah menggelarkan diri mereka “TUAN” telah menubuhkan Parti Dobama Asiayone bagi menuntut kemerdekaan. Dr Ba Maw telah memenangi pilihan raya  1937 telah dilantik sebagai perdana menteri pertama.